Δε με πειράζει ότι κι αν λες
Μόνο που τρέμουνε τα δυο μου χέρια
Όταν αγάπη το μίσος λες
Πόσο θα αντέξεις
Θα δεις θα πέσεις

Κι έρχονται εκείνες οι στιγμές
Που αναρωτιέσαι στη ζωή το τι αξίζει
Να ξύνεις τις παλιές πληγές
Ή τις καινούριες σου
Να γλύφεις

Κι όμως πάλι κάτι πέριμένεις
κάτι αλλιώτικο να 'ρθει
Τον αόρατο εχθρό να διαβρώσει
Όπως η βροχή το χίονι
όπως τη σάρκα το οξύ.

Ξέρω μισείς κάτι βραδίες
Που αναπολείς τα περασμένα καλοκαίρια
Θυμάσαι μέρες βροχερές
Και ουρανό χωρίς αστέρια

Όμως λατρεύεις τις φορές
Που πολεμούσες με τα γόνατα σκισμένα
Κρατώντας ξύλινα σπαθιά
Μέσα σε σπίτια στοιχειωμένα
Κι όμως πάλι κάτι πέριμένεις
κάτι αλλιώτικο να 'ρθει
Τον αόρατο εχθρό να διαβρώσει
Όπως η βροχή το χίονι
όπως τη σάρκα το οξύ.

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙ
ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΦΗΣΑ ΚΑΤΩ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑ
ΥΠΗΡΞΑΝ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤ' ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
ΥΠΗΡΞΑΝ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΓΟΝΑΤΙΣΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΥΣΤΙΑ